Blogs

Het is bijna zo ver! Februari 2018. Ik plaats een oproep op Facebook. Ik wil in contact komen met ouders die een kindje zijn verloren en die, soms jaren later, volmondig kunnen zeggen dat het leven verder gaat en dat er na zo’n enorm verlies ook weer ruimte ontstaat voor geluk. Want verhalen van ouders die na een verlies arbeidsongeschikt zijn geraakt, gescheiden of chronisch ziek stemmen mij niet beter. Ik voel mij depressief, dertien maanden na het verlies van Jolijn. Ik wil met eigen ogen zien dat er hoop is. Ook voor mij. De eerste twee ouders vind ik via Facebook. Daarna eentje via het lotgenoten café. Ik vind iemand via een boek, een collega wil meedoen en zij ken ook nog iemand. Als laatste kom ik via werk een vrijwilliger tegen die zijn verhaal met mij wil delen. Ik teken van alle ouders hun verhaal op, steeds eentje tegelijk want na het uitwerken van een verhaal ben ik dagenlang van slag. Het project loopt daarom enorm uit, tot ver in 2019. Ik heb tijd nodig om alles te verwerken. Na het laatste interview benader ik schrijfster Margot Lodewijks. Schoorvoetend vraag ik of ze mijn verhaal wil lezen. ‘Als het niveau belabberd is moet je het eerlijk zeggen’. Tot mijn verbazing is Margot geroerd door de verhalen. Ze wil graag helpen bij het redigeren van de teksten. Tegelijkertijd kom ik via via in contact met vormgeefster Daphne. Wat volgt is een intense samenwerking waarin Daphne de verhalen in één…

Lome zondag- ochtend Zondag 27 oktober. De eerste dag deze week dat we geen afspraken hebben. De agenda is leeg. Ik werk de administratie bij. Heeft iedereen zijn of haar bestelling ontvangen? Zijn alle mails beantwoord?  Ik kijk uit het raam en zie een roodborst landen in het vogelbadje in onze tuin. Jolijn komt gedag zeggen.     

‘Het is de natuur’   Dinsdagmiddag. Ik ben te lang op werk gebleven. Snel naar huis fietsen, we moeten nog weg vanavond. Op de weg schiet het niet op. Alle stoplichten tegen. Thuiskomen en zien dat Jopie er een bende van heeft gemaakt. Er ligt overal vogelvoer. Boos natuurlijk omdat ik zo laat thuis ben. Geïrriteerd laat ik ‘m los. Ik veeg de rommel op. In het keukenkastje ligt een leeg melkpak. Ik wil ‘m in de vuilnisbak gooien. Deze is vol. Nog meer irritatie. Vloekend en zuchtend sleep ik de zak naar buiten, naar onze kliko. Er ligt iets op de kliko. Wanneer ik dichterbij kom slaat mijn hart over. Op de kliko ligt een dode roodborst. De pootjes gestrekt, het snaveltje iets open. Ik voel paniek opkomen. Ik kan haar niet hier laten liggen maar ik weet ook niet wat te doen. Ik pak de stoffer en blik en schuif het vogeltje er voorzichtig op. Het blik leg ik in de gang. Daarna is het huilen. Huilen, huilen, huilen. Beelden van Jolijn flitsen voorbij. Is dit wat psychologen een trigger noemen?  Een uurtje later begraven we het beestje in onze achtertuin. Naast het vogelbadje waar ze zondag nog heeft gebadderd. We steken een kaarsje op. Het voelt alsof ik Jolijn opnieuw begraaf. Ik ben er de hele avond kapot van. ‘Misschien is dit een teken schat, dat we een andere fase ingaan ofzo?’ ‘Als een dode roodborst een nieuwe fase moet inluiden wil ik niet weten wat er gaat…

‘Een prachtige middag in Noordwijk’ Zondag 10 november in Noordwijk. Een prachtige herfstdag. De zon schijnt en het is droog. Echt zo’n dag om erop uit te trekken voor een herfstwandeling. Voor ons zit dat er niet in want vandaag is de langverwachte boekpresentatie.  Het is een hele bijzondere, warme en fijne middag geworden. Een middag die zich maar moeilijk laat omschrijven, je moet erbij zijn geweest. We zijn gezegend dat we zo’n dag als vandaag hebben mogen vieren met onze vrienden, familie en de ouders die aan het boek hebben bijgedragen.  Bedankt ook aan restaurant Langs Berg&Dal voor de warme ontvangst en service.   

‘Love on the weekend’ ‘It’s a Friday. We finally made it. I can’t believe I get to see your face. You’ve been working, I’ve been waiting, to pick you up and take you from this place’. Vrijdag 20 januari 2017. Dit liedje, Love on the weekend van John Mayer, draai ik die dag non-stop op mijn mp3-speler. Ik ben letterlijk vol verwachting. Vandaag is onze twintig weken echo. We krijgen te horen of onze baby een jongetje of een meisje is. Na de echo, zo hebben we bedacht, gaan we uit eten. Kortom, een geweldig weekend staat ons te wachten. Zoals bekend loopt het allemaal anders. Vrijdag 15 januari 2019. Mijn vriend en ik gaan langs bij onze therapeut. We willen haar mijn boek persoonlijk geven omdat ze er een aantal keer in genoemd wordt. Het is een warm weerzien ondanks het feit dat we elkaar al een jaar niet meer hebben gezien. Tijdens het gesprek dwalen mijn gedachten af. Hoe slecht ging het met mij toen ik hier voor het eerst binnen kwam en nu, moet je zien hoe goed het nu gaat! Na het gesprek gaan we lunchen. Mooie momenten zoals dit moet je vieren. We duiken een restaurantje in en buigen ons, nog een beetje rillend van de kou, over de menukaart. Er komt een liedje op de radio. Juist: Love on the weekend. Heb een heel fijn weekend allemaal.  

DWDD ‘Leve de verpleegkundige die ons na het overlijden van onze dochter in het ziekenhuis liet overnachten zodat we niet s’ nachts thuis zouden komen in een leeg en koud huis’  Deze tweet is een reactie op de hashtag #levedeverpleegkundige van Claudia de Breij. Een uur na plaatsing krijg ik een tweet van de redactie van het tv-programma De Wereld draait door. Of ik mijn nummer wil doorgeven zodat ik gebeld kan worden. Ik denk dat het een grap is maar geef toch mijn nummer. Blokkeren kan altijd nog. Een uur later bel ik mijn lief: ‘Schat we zouden vanavond naar het theater gaan maar ik kan niet mee. Ik moet naar DWDD’. Mijn lief barst aan de andere kant van de lijn in lachen uit; ‘Dat meen je niet haha’. Zo zit ik ineens om 18.00 uur in de studio van DWDD op het Westergasterrein in Amsterdam. Ik mag dadelijk, live op TV mijn tweet voorlezen. Paulien Cornellisse, Eva Hoeke en Claudia de Breij lopen langs. Vanavond is de uitreiking van de NS publieksprijs. De studio zit vol met schrijvers en uitgevers. Mijn gedachten dwalen echter af naar die 27ste januari 2017. Het is die avond al over negenen als we afscheid nemen van familie én van onze kleine meid. Ze kan niet langer bij ons op de kamer blijven omdat ze gekoeld moet worden. Een verpleegster neemt haar mee. ‘Jullie kunnen naar huis’ zegt de verpleegkundige als ze terug de kamer in komt. Mijn lief en ik kijken elkaar…