‘Het is de natuur’  

Dinsdagmiddag. Ik ben te lang op werk gebleven. Snel naar huis fietsen, we moeten nog weg vanavond. Op de weg schiet het niet op. Alle stoplichten tegen. Thuiskomen en zien dat Jopie er een bende van heeft gemaakt. Er ligt overal vogelvoer. Boos natuurlijk omdat ik zo laat thuis ben. Geïrriteerd laat ik ‘m los. Ik veeg de rommel op. In het keukenkastje ligt een leeg melkpak. Ik wil ‘m in de vuilnisbak gooien. Deze is vol. Nog meer irritatie. Vloekend en zuchtend sleep ik de zak naar buiten, naar onze kliko.

Er ligt iets op de kliko. Wanneer ik dichterbij kom slaat mijn hart over. Op de kliko ligt een dode roodborst. De pootjes gestrekt, het snaveltje iets open. Ik voel paniek opkomen. Ik kan haar niet hier laten liggen maar ik weet ook niet wat te doen. Ik pak de stoffer en blik en schuif het vogeltje er voorzichtig op. Het blik leg ik in de gang.

Daarna is het huilen. Huilen, huilen, huilen. Beelden van Jolijn flitsen voorbij. Is dit wat psychologen een trigger noemen? 

Een uurtje later begraven we het beestje in onze achtertuin. Naast het vogelbadje waar ze zondag nog heeft gebadderd. We steken een kaarsje op. Het voelt alsof ik Jolijn opnieuw begraaf. Ik ben er de hele avond kapot van.

‘Misschien is dit een teken schat, dat we een andere fase ingaan ofzo?’

‘Als een dode roodborst een nieuwe fase moet inluiden wil ik niet weten wat er gaat gebeuren’.