Februari 2018. Ik plaats een oproep op Facebook. Ik wil in contact komen met ouders die een kindje zijn verloren en die, soms jaren later, volmondig kunnen zeggen dat het leven verder gaat en dat er na zo’n enorm verlies ook weer ruimte ontstaat voor geluk. Want verhalen van ouders die na een verlies arbeidsongeschikt zijn geraakt, gescheiden of chronisch ziek stemmen mij niet beter. Ik voel mij depressief, dertien maanden na het verlies van Jolijn. Ik wil met eigen ogen zien dat er hoop is. Ook voor mij.

De eerste twee ouders vind ik via Facebook. Daarna eentje via het lotgenoten café. Ik vind iemand via een boek, een collega wil meedoen en zij ken ook nog iemand. Als laatste kom ik via werk een vrijwilliger tegen die zijn verhaal met mij wil delen. Ik teken van alle ouders hun verhaal op, steeds eentje tegelijk want na het uitwerken van een verhaal ben ik dagenlang van slag. Het project loopt daarom enorm uit, tot ver in 2019. Ik heb tijd nodig om alles te verwerken.

Na het laatste interview benader ik schrijfster Margot Lodewijks. Schoorvoetend vraag ik of ze mijn verhaal wil lezen. ‘Als het niveau belabberd is moet je het eerlijk zeggen’. Tot mijn verbazing is Margot geroerd door de verhalen. Ze wil graag helpen bij het redigeren van de teksten. Tegelijkertijd kom ik via via in contact met vormgeefster Daphne. Wat volgt is een intense samenwerking waarin Daphne de verhalen in één beeld weet te vangen. De titel, waar ik nachten van heb wakker gelegen popt bij haar ineens op: Overleven.

Nu is het bijna zover. Nog een laatste keer de teksten lezen. Nog een laatste keer een komma verschuiven, een woordje schrappen. Onze vogel Jopie wil uiteraard graag helpen. Op de achttiende verjaardag van mijn petekind gaat mijn eerste boek, mijn kindje, naar de drukker. Ik kan niet wachten.