DWDD

DWDD

‘Leve de verpleegkundige die ons na het overlijden van onze dochter in het ziekenhuis liet overnachten zodat we niet s’ nachts thuis zouden komen in een leeg en koud huis’

 Deze tweet is een reactie op de hashtag #levedeverpleegkundige van Claudia de Breij. Een uur na plaatsing krijg ik een tweet van de redactie van het tv-programma De Wereld draait door. Of ik mijn nummer wil doorgeven zodat ik gebeld kan worden. Ik denk dat het een grap is maar geef toch mijn nummer. Blokkeren kan altijd nog. Een uur later bel ik mijn lief: ‘Schat we zouden vanavond naar het theater gaan maar ik kan niet mee. Ik moet naar DWDD’. Mijn lief barst aan de andere kant van de lijn in lachen uit; ‘Dat meen je niet haha’.

Zo zit ik ineens om 18.00 uur in de studio van DWDD op het Westergasterrein in Amsterdam. Ik mag dadelijk, live op TV mijn tweet voorlezen. Paulien Cornellisse, Eva Hoeke en Claudia de Breij lopen langs. Vanavond is de uitreiking van de NS publieksprijs. De studio zit vol met schrijvers en uitgevers. Mijn gedachten dwalen echter af naar die 27ste januari 2017. Het is die avond al over negenen als we afscheid nemen van familie én van onze kleine meid. Ze kan niet langer bij ons op de kamer blijven omdat ze gekoeld moet worden. Een verpleegster neemt haar mee.

‘Jullie kunnen naar huis’ zegt de verpleegkundige als ze terug de kamer in komt. Mijn lief en ik kijken elkaar vertwijfeld aan. Naar huis? Daar waar het koud, leeg, stil en donker is? Wij naar huis en Jolijn hier achterlaten? ‘Maar jullie mogen ook hier blijven vannacht als dat fijner is’. Opgelucht knikken we van ja.

Mijn lief wil niet slapen op de slaapbank. Hij kruipt bij mij in bed. We hoeven nog niet naar huis. Hier in dit ziekenhuis zijn we veilig. In deze kamer dringt de harde realiteit zich nog niet aan ons op. Dat kan wachten tot morgenochtend.

Dankjewel lieve verpleegkundige.

Wil je het item complete item terugkijken? Klik hier