´Jolijn komt zoals dat heet ‘stil’ ter wereld, midden in de winter, twintig weken en vijf dagen oud. Sindsdien is het elk jaar in de aanloop naar de decembermaand voor de ouders steeds weer een confrontatie met de rouw, het gemis, het verdriet en het besef dat Jolijn steeds meer geschiedenis wordt. In dit boekje verweeft de auteur haar eigen proces met dat van zeven andere ouders en ouderparen, die hetzelfde is overkomen. Ieder doet zijn verhaal, ervaringen worden vergeleken, er is steun. Hoe om te gaan met de vraag of je kinderen hebt en hoeveel? Of met de suggestie dat een doodgeboren kindje minder verdriet geeft dan een levend kind aan wie je herinneringen hebt. Of met je boosheid als mensen domme dingen zeggen, een boosheid waaraan je een goede draai kunt geven. Of met de manier waarop je duidelijk kunt maken dat je iemands steun nodig hebt. Ook praktische tips staan erin. Een ontroerende kleine bundel, die door de auteur een monument wordt genoemd voor de kinderen die het niet redden, recht uit het hart, zonder één moment larmoyant te worden. Een prachtig, rauw maar ook ondersteunend boekje´.